من بسیاری از افراد را چون قطار شهر بازي دیدم که با بودن در کنارشان لذت می بردم ،ولي با آنان به جايي نمي رسيدم.
من چون مي خواستم كسي باشم كه تا كنون نبوده ام ، ناگزير راهي را پيمودم كه تا كنون نرفته بودم.
من خود را چون درختي كهن ديدم كه حتي اگر تبر را بر ريشه ام نواختند و اخگر را بر انديشه ام افروختند، تا مي توانم بايد با پايداري بمانم و بر همه بوم و بر ، بار و بر افشانم.
من رود را ديدم كه خرامان مي گذشت و كوه فرازمند را تنها مي گذاشت. كوه بشكوه با اندوه گفت:اي رود شتابان ! كجا از من سربلندتر و فرازمندتر مي يابي؟ رود پاسخ داد:
ما ز بالاييم و بالا مي رويم ما ز درياييم و دريا مي رويم
من خود را چون چوب كبريتي ديدم كه گاه بايد آن را به آتش بكشم تا روشنايي ببخشم.
ادامه دارد...
شفیعی مطهر
دل دیدنی های شهر
سرب و سراب(۱۶۳)
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: قطعه ادبي
تبادل
لینک هوشمند
برای تبادل
لینک ابتدا ما
را با عنوان
وب نامه شفیعی
مطهر و
آدرس
modara.LoxBlog.ir
لینک
نمایید سپس
مشخصات لینک
خود را در زیر
نوشته . در صورت
وجود لینک ما در
سایت شما
لینکتان به طور
خودکار در سایت
ما قرار میگیرد.